Kaybetmiş kendini benliğim ıssız ummanlarda bulmaya çalışıyor. Tamam diyor bu sefer oldu buldum kendimi diyor. Bu kez başaracağım kaybetmeyeceğim kendimi diyor ama yenik düşüyor kendine, varlığında kendini kaybediyor. Kim bilir şimdi nerde kimin elinde belki şeytanın belki düşmanın…
Kaybetmişim kendimi karanlık kuytularda vuslatın özlemiyle yanıyorum yanı başımda. Alaca gölgeliklerde yürüyorum sürekli. Tam ışığı görecek oluyorum tanyelinin bağrında, tam kendime kavuşacak oluyorum vuslat anında uçurumlar oluşuyor aramızda. Bir feryat kopuyor ruhumda;’ sensizliğin özelmiyle yanar yüreğim. N’olur geri dön bana, n’olur dön geri bana’.
Bazen diyorum ki ; al artık al da kurtulayım bu canı artık kavuşayım canana. Ama gerisin geriye dönüyor gönlüm sahte aşkına yeniden. Hayat tatlı geliyor ölümden. Yaşamak, yaşamak nedir? Nedendir?
Hayatı anlamlandırmaya çalışıyorum bir bakıma aslında bu soruları sorarak kendime. Peki diyorum anlamlandırmaya çalıştığım bu hayata benim katmam gereken anlam ne?.. Hali hazırda her şey belli ama belli olmayan tek şey var; kaybettiğim benliğim nerede?
Belkide sende ama bana vermek istemiyorsun. Gizliyorsun. Belkide bana acı çektirmek hoşuna gidiyor. Yada sende olduğunu hiç bilmiyorsun. Yaşamadığımız yada benim yaşamak için canımı ortaya koyduğum zamanları siliyorsun ellerinle. Bırak desem olmaz bırakmasan da solar gülüm. Eyy! Gülru n'olur beni bırakma karanlıklarda. n'olur buldur beni bana...
Yorum (0) Kalıcı Bağlantı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder